ရင္ဆိုင္မလား? မ်က္ကြယ္ျပဳမလား? (သို.မဟုတ္)"ငါ့ဒိန္ခဲကို ဘယ္သူေနရာေရႊ႕ထားသလဲ?"

"ငါ့ဒိန္ခဲကို ဘယ္သူေနရာေရႊ႔ထားသလဲ?" ဆိုတဲ့စာအုပ္ကို နာရီဝက္အတြင္းၿပီးေအာင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဖတ္ႏိုင္ေပမယ့္ စာအုပ္ထဲက အေၾကာင္းအရာကိုေတာ့ တစ္သက္တာအခ်ိန္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ခံစားရလိမ့္မယ္။

"ငါ့ဒိန္ခဲကို ဘယ္သူေနရာေရႊ႔ထားသလဲ?" ဒါဟာ လူတိုင္းကိုယ့္ကိုယ္ ေန႔စဥ္ေမးတဲ့ေမးခြန္းျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ "စားၿပီးၿပီလား?" ဆိုတဲ့ေမးခြန္းေလာက္ အေရးပါပါတယ္။

အလုပ္အကိုင္ အဆင္မေျပတဲ့အခါ၊ အခ်စ္ေရး အဆင္မေျပတဲ့အခါ၊ အိမ္ေထာင္ေရး မေျပလည္တဲ့အခါ ဒီေမးခြန္းကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ေမးတတ္ၾကတယ္။ ဘယ္သူကမ်ား "ငါ့ဒိန္ခဲကို ဘယ္သူေနရာေရႊ႔ထားသလဲ?"

"ငါ့ဒိန္ခဲကို ဘယ္သူေနရာေရႊ႔ထားသလဲ?" ဆိုတဲ့စာအုပ္က ဘာေတြေျပာထားသလဲ? ပံုျပင္က ၾကြက္ငယ္ေလးႏွစ္ေကာင္နဲ႔ လူေသးေလးႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္းေရးထားတဲ့ ရိုးရိုးရွင္းရွင္း ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ပဲျဖစ္တယ္။

ပံုျပင္အက်ဥ္းက လူေသးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ၾကြက္ကေလးႏွစ္ေကာင္ဟာ ဒိန္ခဲေတြျပည့္လွ်ံေနတဲ့ ဝကၤပါေတာင္ထဲမွာေနၾကတယ္။ ဒိန္ခဲေတြက ဝကၤပါေတာင္ရဲ႕ တစ္ေနရာမွာရွိတာေၾကာင့္ ၾကြက္ကေလးႏွစ္ေကာင္က အနံ႔အာရံုသံုးၿပီး ဒိန္ခဲကိုရွာခဲ့ၾကတယ္။ လူေသးေလးႏွစ္ေယာက္က ဦးေႏွာက္သံုးၿပီးရွာခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ေန႔မွာ သူတို႔ရဲ႕ႀကိဳးပမ္းမႈေၾကာင့္ တစ္သက္စားမကုန္ႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္ရတဲ့ ဒိန္ခဲေတာင္ႀကီးကို ေတြ႔ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ဟာ ဒိန္ခဲေတာင္နဲ႔ မနီးမေဝးနား ေရႊ႔ေျပာင္းလာခဲ့ၾကၿပီး ေန႔ရက္ေတြကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတယ္။

ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႔မွာ ဒိန္ခဲေတာင္ႀကီး ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္။ ဒိန္ခဲေတာင္ႀကီးကို မေတြ႔ရေတာ့ ၾကြက္ကေလးႏွစ္ေကာင္က ေနာက္ဒိန္ခဲေတာင္တစ္ေတာင္ကို ရွာဖို႔ ခ်က္ျခင္းဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေသးေလးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ "ဒိန္ခဲ" ေပ်ာက္သြားတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္တုန္လႈပ္ခဲ့ၾကတယ္။

"ငါ့ဒိန္ခဲကို ဘယ္သူေနရာေရႊ႔ထားသလဲ?" လို႔ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ မျပတ္ေမးၾကတယ္။ ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီဒိန္ခဲေတြကို သူတို႔မပိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် အဲဒီဒိန္ခဲက သူတို႔ဒိန္ခဲပါလို႔ ထင္မွတ္ထားလိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ "ဘယ္သူကမွ ငါ့ဒိန္ခဲကို ေနရာေရႊ႕လို႔မရဘူး" ဆိုၿပီး မ်က္စိေရွ႕ကျဖစ္လာတဲ့ကိစၥကို သူတို႔လက္မခံႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေန႔ရက္ေတြကို စိတ္ရႈပ္ဝမ္းနည္းစြာနဲ႔ သူတို႔ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရတယ္။ လူေသးေလးတစ္ေယာက္က ဒိန္ခဲေပ်ာက္သြားၿပီဆိုတဲ့ အမွန္တရားကိုလက္ခံၿပီး ေနာက္ဒိန္ခဲေတာင္တစ္ေတာင္ကိုရွာဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒါကို ေနာက္လူေသးေလးတစ္ေယာက္က သေဘာမတူခဲ့ဘဲ ေနရာမွာတင္ ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ "ဒိန္ခဲေရႊ႕သြားတဲ့လူ" ေပၚလာၿပီး သူ႔ကို ဒိန္ခဲေတြ "ျပန္ေပးဖို႔" ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့တယ္။

ဒိန္ခဲထြက္ရွာတဲ့ လူေသးေလးက လမ္းတစ္ဝက္ေရာက္တာနဲ႔ "ေနာက္ ဒိန္ခဲေတာင္တစ္ေတာင္ကို ေတြ႔ပါ့မလား?"ဆိုတဲ့ မေရရာစိတ္ေတြ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒိန္ခဲရွာမေတြ႔ေသးေပမယ့္ ေၾကာက္ရြံ႕တုန္လႈပ္ျခင္းကေန လြတ္ေျမာက္ခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္မွာ ႏႈိင္းမျပႏိုင္တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းနဲ႔ စိတ္သက္သာမႈေတြ ရႏိုင္ေၾကာင္းကို သူသိသြားခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆံုး႐ႈံးသြားခဲ့တဲ့ ဒိန္ခဲေတြအတြက္ သူနာက်င္ဝမ္းနည္း မေနခဲ့ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွာ ဒိန္ခဲေတာင္တစ္ေတာင္ကို သူေတြ႔သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီဒိန္ခဲေတာင္မွာပဲ ၾကြက္ကေလးႏွစ္ေကာင္နဲ႔ သူျပန္ဆံုခဲ့တယ္။

အသိဥာဏ္ရွိတဲ့ ၾကြက္ကေလးႏွစ္ေကာင္က အရင္ဒိန္ခဲေတာင္ႀကီး တေျဖးေျဖးေလ်ာ့နည္းလာတာကို သူတို႔သိခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒိန္ခဲေတာင္ႀကီး ေပ်ာက္သြားတဲ့အခ်ိန္ ေနာက္ဒိန္ခဲကိုရွာဖို႔ သူတို႔ေတြေဝတြန္႔ဆုတ္ မေနခဲ့ဘူး။

ဒိန္ခဲေတြ႔ခဲ့တဲ့ လူေသးေလးဟာ ဒိန္ခဲအသစ္ေတြယူၿပီး အရင္ဒိန္ခဲေတာင္မွာ ဒိန္ခဲေတြ ျပန္ေပၚလာႏိုးနဲ႔ေစာင့္ေနတဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္း လူေသးေလးကို သြားရွာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလူေသးေလးက ဒိန္ခဲေဟာင္းကိုပဲ တမ္းတေနၿပီး ဒိန္ခဲသစ္ကိုစားဖို႔ ျငင္းဆန္ခဲ့တယ္။ "ငါ့ဒိန္ခဲကို ယူသြားတဲ့လူေတြ" တစ္ေန႔မွာ ငါ့ကို "ျပန္ေပးလိမ့္မယ္"လို႔ သူေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲျဖစ္တယ္။

ဒီပံုျပင္ေလးက ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ကို လွဳံ႕ေဆာ္ႏႈိးဆြေပးခဲ့ပါတယ္။ စာအုပ္ထဲမွာပါ "ဒိန္ခဲေဆာင္ပုဒ္" ေတြ အမ်ားႀကီးပါခဲ့ပါတယ္။

"ဒိန္ခဲ" ကို "အလုပ္အကိုင္", "အိမ္ေထာင္ေရး" , "ပစၥည္းဥစၥာ" ဒါမွမဟုတ္ "အခြင့္အေရး" အေနနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တစ္သက္သာ အသံုးျပဳႏိုင္ပါတယ္။

ဘယ္အရာက ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ "ဒိန္ခဲ" ျဖစ္မလဲ? ဥပမာ--

လူတစ္ေယာက္ကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၿပီး ထုတ္ေဖာ္ေျပာရဲတဲ့ သတိၱမရွိခဲ့ဘူး။

အထက္လူႀကီးဆီက ေနရာေကာင္းေလးတစ္ခုေတာင္းယူဖို႔ ေတြေဝတုန္႔ေႏွးၿပီး ေၾကာင့္ၾကစိုးရိမ္စိတ္ေတြ မ်ားခဲ့တယ္။

ကိုယ္မႏွစ္သက္တဲ့လူကို ေနာက္ထပ္မေႏွာင့္ယွက္ပါနဲ႔လို႔ ျပတ္ျပတ္သားသား ထုတ္ေဖာ္မေျပာရဲခဲ့ဘူး။

ဆိုင္ဝန္ထမ္း အတင္းအဓမၼတိုက္တြန္း ဝယ္ခိုင္းတဲ့အကၤ်ီကို မဝယ္ခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အထင္ေသးမုန္းတီးတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုသူၾကည့္မွာ စိုးခဲ့တယ္။

ဒါေတြဟာ လူေတြဆီက မေကာင္းတဲ့တုန္႔ျပန္မႈေတြ ရမွာကိုကြၽန္ေတာ္တို႔ စိုးရိမ္ခဲ့လို႔ျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ လူေတြရဲ႕တုန္႔ျပန္မႈဆိုတာ ကိုယ့္အထင္ေတြပဲျဖစ္တယ္။ အဲဒီအထင္ေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ ေခ်ာက္ခ်ားေစခဲ့တယ္။ မွန္ေရွ႕မွာရပ္သလိုမ်ဳိး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ပဲရပ္ရပ္၊ ေနာက္ေက်ာေပးပဲရပ္ရပ္ မွန္ထဲမွာေတြ႔ရမွာက လူတစ္ေယာက္ရဲ႕အရိပ္ပဲျဖစ္တယ္။

တစ္ေလာကလံုး ကိုယ့္အေပၚမေကာင္းဘူးလို႔ သင္ထင္ခဲ့ရင္ သင့္ကိုယ္ေပၚက ဆူးခက္ေတြကို လူေတြျမင္ၾကလိမ့္မယ္။ အိန္ဂ်ယ္တစ္ပါး ကိုယ့္ပုခံုးေပၚ နားေနတယ္လို႔ သင္ထင္ခဲ့ရင္ သင့္ရဲ႕လင္းလက္တဲ့စိတ္ကို လူေတြျမင္ၾကလိမ့္မယ္။

စိတ္ပ်က္အားငယ္ၿပီး ခြန္အားေတြက်႐ႈံးေနတယ္လို႔ သင္ထင္ခဲ့ရင္ သင့္ကို ယံုၾကည္ဖို႔မထိုက္တန္သူလို႔ လူေတြျမင္ၾကလိမ့္မယ္။ စိတ္လက္သက္သာၿပီး မိမိကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈေတြ ျပည့္ေနတယ္လို႔ သင္ထင္ခဲ့ရင္ သင့္ကို ယံုၾကည္စိတ္ခ်သူလို႔ လူေတြျမင္ၾကလိမ့္မယ္။

ကိုယ့္ကိုခ်စ္တဲ့လူမရွိဘူးလို႔ သင္ထင္ခဲ့ရင္ သင့္ကို သနားစရာ၊ ဆဲြေဆာင္မႈမရွိသူလို႔ လူေတြျမင္ၾကလိမ့္မယ္။ အရာရာကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အျပည့္ သင္ထားႏိုင္ခဲ့ရင္ သင့္ရဲ႕ ၾကည္လင္တဲ့စိတ္၊ ေနေရာင္ျဖာတဲ့ သင့္မနက္ျဖန္တိုင္းကို လူေတြျမင္ၾကလိမ့္မယ္။

ျဖစ္လာတဲ့ ျပႆနာအခက္အခဲေတြကို ရင္ဆိုင္မလား? မ်က္ကြယ္ျပဳမလား? ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ကိုယ္သာ ကိုယ္ပဲျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

 

                                                                                                  ျမန္မာျပန္ဆိုသူ- တင္ေမာင္ျမင့္