ပန္းပန္လ်က္ပဲ
ညိဳျပာျပာ၊ လတာျပင္. ေျခရင္း။
လိႈင္းတက္ရာ ေဗဒါတက္၊ လိႈင္းသက္ရာဆင္း။
ဆင္းရလဲ မသက္သာ။
အုန္းလက္ေၾကြ ေရေပါေလာ။ ေမ်ာစုန္လုိ. လာ။
အဆင္းနဲ. အလာ၊ ေဗဒါမ အေတြး။
အုန္းလက္ေၾကြ သူ.နံေဘး၊ ေဆာင္.ခဲ.ရေသး။
ေဆာင္.ခဲ.လဲ မသက္သာ။
ေနာက္တစ္ခ်ီ ဒီတစ္လံုးက၊ ဖံုးလုိက္ျပန္ပါ။
ျမဳပ္ေလေပါ. ေပၚမလာ၊ မေဗဒါ အလွ။
တစ္လံကြာ လိႈင္းအၾကြ၊ ေပၚလိုက္ျပန္ ရ။
ေပၚျပန္လဲ မသက္သာ။
ေခ်ာင္းအဆြယ္ ေျမာင္းငယ္ထဲက၊ ဘဲထြက္လုိ.လာ။
ဘဲအုပ္မွာ တစ္ရာႏွစ္ရာ၊ ေဗဒါက တစ္ပင္ထဲ(တည္း)။
အယက္ အကန္ခံလို.
ေဗဒါပ်ံ အံကိုခဲ၊ ပန္းပန္လ်က္ ပဲ။
ဤကဗ်ာေလးကို ဆရာေဇာ္ဂ်ီသည္
ဖ်ာပုံကို သေဘာၤနဲ႔ အျပန္ ေတြ႔ရတဲ့ ေခ်ာင္းထဲ ေျမာင္းထဲ ကေန ျမစ္ထဲကို စုန္လာ ဆန္လာတဲ့ ေဗဒါ ေတြရဲ႔ သတၲိကို သတိ မူမိၿပီး လူ႕ ဘဝနဲ႔ ယွည္တဲ့ အေတြးနဲ႔ ေရးဖြဲ.ခဲ.တာ ျဖစ္ပါတယ္။
0 comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြမ်ားရဲ. စကားတစ္ခြန္းဟာ ကြ်န္ေတာ္.အတြက္ အားေဆးတစ္ခြက္ပင္ျဖစ္ပါတယ္။