ႏွစ္ဆယ္တန္ ( မင္းလူ)

ဘတ္စကား စပယ္ယာက လက္ၾကားထဲတြင္ အလ်ားလိုက္ေခါက္ျပီး ညွပ္ထားေသာ ေငြစကၠဴမ်ားထဲမွ ႏွစ္ဆယ္တန္ ေလးရြက္ကို ဆြဲထုတ္ျပီး "တစ္ရာတန္ ေပးတာ ဘယ္သူလဲ " ဟုေမးသည္။ "ဒီမွာ...ဒီမွာ" လူၾကားထဲက လက္တစ္ဖက္ လွ်ိဳ ထြက္ လာသည္။ စပယ္ယာက ျဖန္႕ထားေသာ လက္ထဲသို႕ ႏွစ္ဆယ္တန္ ေတြထည့္ေပးသည္။လက္ကို ဆုပ္ျပီး ျပန္ရုပ္သြားသည္။ဘတ္စကားသည္ တာေမြ ၊ ေက်ာက္ေျမာင္း ၊ မအူကုန္း ၊ သိမ္ျဖဴ စသည္ျဖင့္ ေက်ာ္ျဖတ္ ေမာင္းႏွင္လာသည္ ။ လမ္းသံုးဆယ္ မွတ္တိုင္မွာ ရပ္ေသာအခါ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဆင္းသည္။စာေရးမေလး သည္ ဘတ္စကားေပၚမွ ဆင္းျပီးေနာက္ ခါးအေပၚကို တြန္႕လိမ္ တက္ေနေသာ အက်ၤီေအာက္နားစကို ဆြဲဆန္႕လိုက္သည္။ထို႕ေနာက္ လမ္းကိုျဖတ္ကူးသည္။ ကန္းနားလမ္းဘက္မွ လွည့္ျပီး ရံုးအေပၚထပ္သို႕ တက္လာသည္။အခန္းထဲဝင္သည္။ စားပြဲေပၚ ျခင္းေတာင္းခ် ကုလားထိုင္ ဆြဲျပီး ထိုင္သည္။ထို႕ေနာက္ ျခင္းေတာင္းကို ေပါင္ေပၚ တင္လုိက္ျပန္သည္။ အလ်ားလိုက္ေခါက္ျပီး ထပ္ထားေသာ ႏွစ္ဆယ္တန္ေလးရြက္ကို ႏိွဳက္ယူလုိက္သည္။ တစ္ရြက္စီျဖန္႕ျပီး ထပ္သည္။ တတိယေျမာက္ ႏွစ္ဆယ္တန္ေလး အလွည့္တြင္လက္က တံု႕ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ႏွစ္ဆယ္တန္ အလည္တည့္တည့္က ထက္ပိုင္းစုတ္ျပဲေန သည္ကို စကၠဴျဖင့္ ျပန္ကပ္ထား ျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႕မ်က္ႏွာက နည္းနည္းအိုသြားသည္။ ျပီးမွ ႏုတ္ခမ္း ေထာင့္စြန္းကေလး တြန္႕ရံု ျပံဳးလိုက္၏။ပိုက္ဆံအိတ္ဖြင္၍ ႏွစ္ဆယ္တန္ အေကာင္းဆံုး သံုးရြက္ကို ထည့္သည္။ တစ္ရာတန္တစ္ရြက္ျပန္ထုတ္သည္ ။ ေစာေစာက ႏွစ္ဆယ္တန္ အစုတ္ကိုပါယူျပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းက စာေရးၾကီး စားပြဲကိုသြားသည္။ “ဆပ္ျပာဖိုး ေငြသြင္းလို႕ရျပီလား” စာေရးၾကီးက ဖိုင္တြဲေလး လွန္ေလွာေနရာမွ ေမာ့ၾကည့္ျပီး “ရျပီေလ သံုးပိုင္းအတြက္ တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ သြင္းရမယ္” စာေရးမေလးက ေငြတစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ လွမ္းေပးသည္။ စာေရးၾကီးက ႏွစ္ဆယ္တန္အစုတ္ကိုျမင္သြားသည္ ။ “ဟာဗ်ာ ခင္ဗ်ားတို႕ကလဲ အစုတ္အျပဲ မွန္သမွ် ဒီမွာခ်ည္း လာေပးေနတာပဲ ၊ ဟိုက်လို႕ ေငြသြင္းတဲ့အခါ ခဏခဏစကားမ်ားရတယ္” “ရပါတယ္ ဟိုကလည္း ဘဏ္သြင္းရမွာပဲဟာ” စာေရးမေလးက ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ လွည့္ထြက္သြားသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ သက္သာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ မွ စားပြဲထိုးကေလး ေရာက္လာျပီး “အကိုေရ ငါးရာဖိုးေလာက္ လဲေပးပါဦး ၊ အေၾကြခ်ည္းပဲရရင္ ပိုေကာင္းတာေပ့ါ” “သိပ္ရတာေပါ့ကြာ” စာေရးၾကီးက အေၾကြ ငါးရာဖိုး ေရတြက္ျပီး ေပးလိုက္သည္။ ရံုးအုပ္ၾကီးက ေကာင္တာေပၚသို႕ ႏွစ္ရာတန္တစ္ရြက္ တင္လိုက္ျပီး “လက္ဖက္ရည္ တစ္္ခြက္ေဟ့” ဟုေျပာလိုက္သည္။ ေကာင္တာထိုင္သူက တိုကင္ျပား တစ္ျပား အရင္ေပးလိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ တစ္ရာတန္တစ္ရြက္ႏွင့္ ႏွစ္ဆယ္တန္ ႏွစ္ရြက္ ျပန္အမ္းသည္။ ရံုးအုပ္ၾကီးက ျပန္အမ္းေငြကို ယူ၍ လက္ဖက္ရည္ေဖ်ာ္သည့္ေနရာ သို႕ ထြက္လာျပီးမွ ျပန္လွည့္လာျပီး “ေဟ့ေကာင္ ႏွစ္ဆယ္တန္တစ္ရြက္ ျပန္လဲေပးကြာ အစုတ္ၾကီး” “ႏွစ္ဆယ္တန္ ဒါပဲရွိလို႕ပါ ခုဏကရံုးေပၚကိုသြားလဲလာတာ ငါးရာဖိုးက ဒါေနာက္ဆံုးက်န္တာပဲ ၊ သံုးလို႕ရပါတယ္ ဆရာရဲ့ ” “ဟာ … ရမယ္မထင္ဘူးကြ ၊ စုတ္တဲ့ အျပင္ ႏြမ္းလဲႏြမ္းေနေသးတယ္ ” “ရပါတယ္ ဆရာရယ္ အဲဒါဆုိလဲ ေနာက္ေန႕ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ဦးမွာပဲကို ဒီမွာပဲ ျပန္လာေပးေပါ့” ရသာမုန္႕ဆိုင္ေရွ႕ ေလးဘီးဂိတ္တြင္ လူေတြ ပံုေနသည္။ ေမွာင္စျပဳလာေသာ အခ်ိန္တြင္ လူကပိုက်လာ ျပီး ကားက အဝင္နည္းေနသည္။ ဘတ္စကားတစ္စီးဝင္လာသည္။ ေနာက္ဘက္မွ စပယ္ယာေလးက “တာေမြ …. တာေမြ” ဟုေအာ္သည္။ လူတစ္စု ျပံဳ ျပီး တိုးတက္သည္။ ရံုးအုပ္ၾကီးသည္ အစြန္ဆံုး တစ္ေနရာကို ရလိုက္သည္။ေက်ာက္ေျမာင္း သီတာလမ္းထိပ္တြင္ သူဆင္းသည္။ ကားေမာင္းသမားကို ႏွစ္ဆယ္တန္ တစ္ရြက္ ေပးျပီး ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္လိုက္သည္။ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္သြားသည္။ မိန္းကေလးက ဘတ္စကားကို လွမ္းတားသည္ ။ “စိန္ဂြ်န္ ေစ်းသြားခ်င္လို႕” “ရပါတယ္ … တစ္ရာေတာ့ေပးပါ” “ဟင္ …… မ်ားတာေပါ့ ၊ သိပ္မွ မေဝးတာ ၊ ခုႏွစ္ဆယ္ပဲထား” ကားဆရာက ေခါင္းခါျပီး …. “ခုႏွစ္ဆယ္တာ့မရဘူး ပိုေျပာတာမဟုတ္ဘူး ၊ တစ္မနက္လံုး ကားျပင္ေနရလို႕ အံုနာခေတာင္ မရေသးပါဘူးဗ်ာ” ေနာက္ဆံုး ရွစ္ဆယ္ႏွင့္ ေစ်းတည့္သြားသည္။ စိန္ဂြ်န္ေစ်းသို႕ ေရာက္ေအာင္ ဆယ္မိနစ္ေတာင္ မေမာင္းရ။ ေစ်းေရွ႕တြင္ ကားရပ္သည္။ မိန္းကေလးက တစ္ရာတန္ တစ္ရြက္ေပးသည္ ။ ကားဆရာက “အေၾကြမပါဘူးလား” မိန္းကေလးက ေခါင္းခါျပသည္ ။ ကားဆရာသည္ တစ္ရာတန္ယူျပီး ႏွစ္ဆယ္တန္ တစ္ရြက္ျပန္အမ္းသည္။ မိန္းကေလးက ႏွစ္ဆယ္တန္ေလးကိုၾကည့္ျပီး “ဟင္” အာေမဋိတ္သံျပဳလိုက္ျပီး… “ဒီမွာ…..ဒီမွာ ဟိုး ….ဟိုး ” ဘတ္စကားေမာင္းထြက္သြားျပီ။ အလွကုန္ဆိုင္ အမ်ိဴးသမီးၾကီးသည္ ဆိုင္ေရွ႕မွ လာရပ္ေသာ မိန္းကေလးကို .. “ဘာရွာသလဲညီမ” ဟုဆီးၾကိဳလိုက္သည္။ မိန္းကေလးက … “မဥၹဴေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ ရွိလား အစ္မ” “ရွိတယ္ ညီမ” “ဘယ္ေလာက္လဲ” “ႏွစ္ရာ ပါ” “ဟင္ …. ေစ်းကလဲ မ်ားလုိက္တာ” “မမ်ားပါဘူးကြယ္ ၊ ပစၥည္းမွန္ ေစ်းမွန္ပါပဲ” “အရင္တစ္ခါဝယ္တုန္းက တစ္ရာရွစ္ဆယ္ပဲေပးရတယ္” “အခုမရေတာ့လို႕ပါ ညီမရယ္ ၊ ေကာက္တာေတာင္ တစ္ရာ့ခုႏွစ္ဆယ္ေပးရတယ္ ၊ အစ္မတို႕က သံုးဆယ္ပဲ စားရတာပါ” “တစ္ရာ ရွစ္ ဆယ္ထားလိုက္ေပါ့” “မရလို႕ပါ ၊ တျခားဆိုင္ေတြလဲေမးၾကည့္ပါ” “ထားလုိက္ပါ တစ္ရာရွစ္ဆယ္ပဲ” “ကဲ ….. တစ္ရာကိုးဆယ္နဲ႕ ယူသြား ဟုတ္ျပီလား၊ ေနာက္လည္း ဒီမွာဝယ္ျဖစ္ေအာင္လို႕ အရင္းသာသာပဲေပးလုိက္မယ္” ရွိဳးကစ္ထဲမွ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ တစ္ပုလင္း ထုတ္ေပးသည္။ မိန္းကေလးက တစ္ရာတန္ တစ္ရြက္ ၊ ငါးဆယ္တန္ တစ္ရြက္ႏွင့္ ႏွစ္ဆယ္တန္ ႏွစ္ရြက္ ေပးလုိက္သည္။ မိန္းမၾကီးတစ္ေယာက္ ထမင္းခ်ိဳင့္ ထည့္ထားေသာ ပလတ္စတစ္ လက္ဆြဲျခင္းကို ကိုင္လ်က္ ေထာ့နဲ႕ ေထာ့နဲ႕ ႏွင့္ ေလွ်ာက္လာျပီး ဆိုင္ေရွ႕မွာလာရပ္သည္။ ဆြဲျခင္းကို ခံုေပၚတင္ျပီး နဖူးမွာသီးေနေသာ ေခြ်းသီးမ်ားကို လက္ျဖင့္ သပ္ခ်လိုက္သည္။ ဆိုင္ရွင္အမ်ိဳးသမီးက …. “ေနာက္က်လွခ်ည္လား” ဟုေျပာလုိက္သည္။ မိန္းမၾကီးက “ဟုတ္ကဲ့ …. ဟိုဒင္းျဖစ္ေနလို႕” “ဘာလဲ ေျခေထာက္နာေနလို႕လား” “ဟုတ္ကဲ့ … နည္းနည္းလဲ ေမာတာနဲ႕” “ေနာက္ေန႕ေတာ့ ေစာေစာလာပို႕ေနာ္” “ဟုတ္ကဲ့” ဆိုင္ရွင္အမ်ိဴးသမီးက ေငြစကၠဴမ်ားထဲမွ ႏွစ္ဆယ္တန္ တစ္ရြက္ကိုယူလိုက္သည္။ ေလးေခါက္ေခါက္ျပီး မိန္းမၾကီးလက္ထဲကို ထိုးေပးလုိက္သည္။ မိန္းမၾကီး ႏွစ္ဆယ္တန္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ျပီး ေထာ့နဲ႕ ေထာ့နဲ႕ ျဖင့္ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ မိန္းမၾကီးသည္ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာျပီး လမ္းထိပ္ ကြမ္းယာဆိုင္ကိုဝင္သည္။ ေစာင္းေကာက္ ေဆးျပင္းလိပ္ တစ္လိပ္ ႏွင့္ မရမ္းျပားတစ္ထုပ္ယူသည္။ ႏွစ္ဆယ္တန္ကိုလွမ္းေပးလိုက္သည္။ ဆိုင္က ေကာင္ေလးက ႏွစ္ဆယ္တန္ကို ျဖန္႕ၾကည့္ျပီး “အေဒၚၾကီး ႏွစ္ဆယ္တန္လဲေပးပါ” “ဟဲ့ ….. ဘာျဖစ္လို႕လဲ” “ဒီမွာမေတြ႕ဘူးလား ၊ထက္ပိုင္းျပဲေနလို႕ စကၠဴနဲ႕ျပန္ကပ္ထားတာ ” “ေဟ… ဟုတ္လား ၊ အေမၾကီးက လည္း မ်က္ေစ့က မြဲေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မၾကည့္မိဘူး ၊ ႏို႕ … အဲဒါနဲ႕ အဲဒီပိုက္ဆံက သံုးလို႕ မရဘူးလား” “ျပန္အမ္းတဲ့ အခါက်ရင္ ဘယ္သူမွ မလိုခ်င္ဘူးဗ် ၊ ျပီးေတာ့ အေမကလည္း ျပန္လာရင္ ဆူေနမွာ” “ေအးေအး …. ဒါဆိုလဲ ျပန္ေပး” မိန္းမၾကီးက နွစ္ဆယ္တန္ကို ျပန္ယူလိုက္သည္။ျပီးေတာ့ ေခြ်းခံ အက်ၤီ ထဲသို႕ ႏွိဳက္ျပီး ထုတ္လုိက္ရာ တစ္ဆယ္တန္ တစ္ရြက္ပါလာသည္။ေဆးလိပ္မယူေတာ့ပဲ အခ်ဥ္ထုပ္တစ္ထုပ္သာ ယူခဲ့သည္။ “အေမၾကီးေရ မရမ္းျပား ပါလား” ဟုကေလးမေလးက ေမးသည္။ မိန္းမၾကီးက မရမ္းျပားထုပ္ကို လွမ္းေပးလိုက္ျပီးေနာက္ ကြပ္ပ်စ္ေလးေဘးတြင္ ဟိုစမ္းဒီစမ္းလုပ္ေနသည္။ “ဟဲ့ သမီး …. အေမၾကီးေဆးလိပ္တိုေလး ထားခဲ့တာ မေတြ႕မိဘူးလား” “ဒီမွာေလ အေမၾကီးရဲ့” ကေလးမေလးက ၾကြက္ေလွ်ာက္ေပးက ေဆးလိပ္တိုကို ယူေပးရင္း … “အေမၾကီးေဆးလိပ္ကျဖင့္ တိုတိုေလးပဲက်န္ေတာ့တာ အသစ္မဝယ္ခဲ့ဘူးလား” “ဝယ္မလို႕ပဲကြယ္ … ပိုက္ဆံကစုတ္ေနလို႕တဲ့ ၊ သံုးလို႕မရတာနဲ႕ မဝယ္ခဲ့ရဘူး” “ေစ်းထဲက ေပးလိုက္တဲ့ ပိုက္ဆံလားဟင္” “ေအးေပါ့” “ဒါဆို အေကာင္းနဲ႕ ျပန္လဲခိုင္းလိုက္ေပါ့” “အေမၾကီးက မ်က္ေစ့မြဲေတာ့ မျမင္မိဘူး ။ ျပန္လဲခိုင္းလို႕လည္း မျဖစ္ပါဘူး ။ ေတာ္ၾကာစိတ္ဆိုးျပီး ေနာက္မခိုင္းပဲေနအံုးမယ္” “အဲဒီပိုက္ဆံျပပါအံုး” မိန္းမၾကီးက ေခြ်းခံအက်ီၤအိတ္ထဲက ႏွစ္ဆယ္တန္ကို ထုတ္ျပသည္။ ကေလးမေလးကယူၾကည့္ျပီး … “ဟာ …. ဟုတ္ျပီ ၊ ဟိုဘက္လမ္းထဲက ဆိုင္မွာ ေဆးလိပ္သြားဝယ္ရမယ္ ၊ အဲဒီဆိုင္က အဘြားၾကီးက မ်က္ေစ့သိပ္မေကာင္းဘူး” “ဟဲ့ …. မလုပ္ေကာင္းဘူး ၊ အေမၾကီးေတာင္ ဒီပိုက္ဆံကိုရတာ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္သြားရေသးတာ၊ သူမ်ားေတြ လက္ထဲေရာက္သြားရင္လဲ ဒီလိုပဲခံစားရမွာေပါ့” “ဒါဆို ဒီလိုလုုပ္ အေမၾကီး ၊ ရွင္ေစာပု ဘုရားက အလွဴခံ ပံုးထဲ ထည့္လိုက္မယ္ မေကာင္းဘူးလား” မိန္းမၾကီးက ေခါင္းကိုတြင္တြင္ခါသည္။ “မလုပ္ပါနဲ႕ကြယ္ ၊ ဟိုဘဝက လွဴဒါန္းတာ မစင္ၾကယ္ခဲ့လို႕ ဒီဘဝမွာ ဒုကၡိတ တစ္ပိုင္းလာျဖစ္ေနတာ ၊ ေနာက္ဘဝ ကိုဆက္ေနပါအံုးမယ္ ။လွဴတယ္ဆိုတာ သန္႕သန္႕ရွင္းရွင္း စိတ္ထားမွကြယ့္ ။ အင္း …. ဒီပိုက္ဆံကို မသံုးပဲ ထားလိုက္တာ အေကာင္းဆံုးပါပဲေလ” မိန္းမၾကီးသည္ ႏွစ္ဆယ္တန္ အစုတ္ေလး ကို ကြပ္ပ်စ္ ေပၚမွာခင္းထားေသာ ဖ်ာေအာက္သို႕ အသာအယာ ထိုးထည့္ လုိက္ေလသည္။ မင္းလူ(လမ္းျဖတ္ကူးေသာ ဝတၳဳတိုမ်ား) မွ ျပန္လည္ျပဳျပင္၍ ေရးသားပါသည္။